KARMIENIE PIERSIĄ - może być drogą przez mękę....można jednak wygrać

fot.: http://www.1000dni.pl

Na pewno wszystkie naoglądałyście się mnóstwa podobnych zdjęć. Ot szczęśliwa, spokojna matka z uśmiechem karmi malucha. Piękny obrazek, nie powiem....ale nijak nie przystawał do pierwszych dni po porodzie przynajmniej w moim wypadku. Wiem, że są szczęściary, które tak miały, ale wiem też, że jest wiele nieszczęśniczek, które miało podobnie do mnie. Od początku jednak zacznijmy, nie od środka. A początek miał miejsce na wiele dni przed pojawieniem się w naszym życiu Chrabąszcza.

Jak będę karmić... pora zaplanować, skoro maleńkie serduszko z wigorem bije pod moim sercem. Pora poczytać, dokształcić się... choć jakoś tak od razu skłanialiśmy się do piersi. Bezapelacyjnie jest to bowiem zdrowsze rozwiązanie, a dobro dziecka jest dla każdej przyszłej mamy dobrem nadrzędnym.

Przede wszystkim pokarm mamy ma zawsze optymalny skład dla jej dziecka. A nie tak jak mleka modyfikowane, które muszą być dobre dla wielu dzieci. Mleko mamy zmienia swój skład wraz z rozwojem malucha - czyli znacznie częściej, niż mamy wprowadzone zmiany w mleku modyfikowanym.

Wielkość piersi nie wpływa na możliwości laktacyjne, więc nie ma się czym przejmować, mleczko będzie.

Poza tym postawiliśmy na wygodę, piersi wszak mam ze sobą wszędzie, a co za tym idzie - mamy ze sobą zawsze idealne, ciepłe, gotowe od razu jedzonko. I nijakiej w sobie wstydliwości, by przysiąść gdzieś z boczku i nakarmić malucha. Przecież pierś dla mnie na ten czas straci swoją seksualność i stanie się talerzem, a czy ktoś się wstydzi talerza? Że już nie wspomnę, że w dobrym tonie nie jest nachalne zaglądanie w cudzą miskę, więc skoro ja przechodzę nad tym do porządku dziennego, to inni też powinni. I zaznaczam, że nie mam namyśli obnoszenia się z karmieniem, specjalnego i złośliwego włażenia ludziom w oczy, ale czasem jak mus, to mus. Głodny maluch nie rozumie, że powinien poczekać. Plany więc były. I według planów miało być tak przyjemnie jak na reklamach, zdjęciach... ta specjalna więź pomiędzy mamą, a dzidziusiem, ta jedność... no nie wypaliło. Płakałyśmy obie, ja bo bolało, ona - bo po prostu była głodna.

Fot. Design Pics /EAST NEWS

Dlaczego? Po pierwsze nie widziałyśmy się z Chrabąszczem przez 19 godzin po porodzie. To na pewno nam nie ułatwiło. Obie też byłyśmy zielone w kwestii karmienia. Ja nie umiałam jej przystawić. Ona nie umiała złapać, a moja spora pierś jej tego nie ułatwiała. W dodatku poznała już butelkę, a ze szpitalnej butelki (kto miał styczność, ten wie) - leci bez problemów mleczko. Po drugie nikt nam niczego nie pokazał, próbowałyśmy sobie radzić same. Efektem były popękane do krwi brodawki, głodne dziecko i płacz nas obu. Może kiepsko trafiłyśmy, ale pomocy doradcy laktacyjnego w szpitalu się nie doczekałyśmy, pani miała ważniejsze rzeczy. A pielęgniarki widząc nasze zmagania wolały przynieść butelkę (były życzliwe, nie zarzucam im też bynajmniej wygodnictwa... one po prostu nie umiały pomóc, a powinny). I w takiej histerii trafiłyśmy do domu. Akurat w sam czas na kryzys laktacyjny. Laktator nie radził sobie zupełnie. Nakładki, które doradzono mi, żeby osłonić sutek (nie miałam problemów z chowającym się sutkiem, który dziecku ciężko chwycić) - bardziej mi zaszkodziły, niż pomogły, bo choć rozmiar doradzały szpitalne specjalistki, to 'pogryziona' brodawka spuchła i nakładka dodatkowo ją poraniła. Powiem uczciwie - najgorszemu wrogowi nie życzę. Chętnie bym się w tamtym momencie poddała, ale co zrobić z tymi moimi piersiami, które prawie eksplodowały mlekiem? Na szczęście był mąż i on o nas obie walczył z uporem godnym największego podziwu:) Zorganizował pomoc doradcy laktacyjnego z prawdziwego zdarzenia (najważniejsze były przy tym nie tyle rady, co wsparcie i zrozumienie tej Pani). Oczywiście nie było różowo od razu. Po prawdzie walczyłyśmy przez bite dwa miesiące, zanim zrobiło się znośnie. Szukałyśmy pomocy wszędzie, w końcu... jakoś to wszystko poszło. Po tych miesiącach mam całe naręcze rad, które były naprawdę mądre i mogą się komuś przydać, dlatego się nimi z Wami dzielę:)

Jak się ratować przy bolących, popękanych brodawkach:

• ciepłe kompresy - okładaj ciepłymi kompresami piersi przed karmieniem (świetnie sprawdzają się tetrowe pieluszki), ciepło rozluźnia piersi i trochę cię odstresuje - dziecku będzie łatwiej ssać:)
• zimne kompresy - te stosuj po karmieniu (tak samo mogą się tu sprawdzić tetry), pomogą uśmierzyć ból i zmniejszą trochę opuchliznę
• szałwia - napar z szałwi jest świetny na popękane brodawki, przygotuj go wg przepisu na opakowaniu, a potem nasączone nim gaziki przyłóż na chwilę, działa bakteriobójczo i pomaga goić się ranom
• w szpitalu poradzono mi też Octenisept do odkażania ran i przyśpieszenia gojenia - nie mam zastrzeżeń, faktycznie działał - ale trzeba było pamiętać o umyciu piersi przed podaniem jej dzidziusiowi
• maść Bephanten - ta sama, którą można używać na odparzenia odpieluszkowe... długo się przed nią wzbraniałam, zupełnie niesłusznie i głupio. Rewelacyjna, przyśpieszyła gojenie, łatwo się zmywa (absolutnie nie używajcie Sudocremu, którego bardzo ciężko się pozbyć ze skóry, a przecież dziecko nie powinno go jeść - mi zaleciła niezorientowana pani dermatolog:/)
• okłady z kapusty - też podchodziłam sceptycznie, a pomagają. Trzeba tylko być systematycznym, bo to nie jest tak, że od razu zadziała, potrzebna jest seria okładów. A w przygotowaniu względnie proste:) Odrywacie kapuściany liść, rozbijacie go, by puścił sok i wkładacie do schłodzenia do lodówki lub zamrażarki (ale uwaga, żeby wam się lód z tego nie zrobił). A potem okładacie obolałe miejsca - naprawdę przynosi ulgę:)

Czego nie robić absolutnie:

• nie stosować Sudocremu 
• nie dokarmiać dziecka z butelki ze zwykłym smoczkiem - nie jestem mamą fanatyczną, skoro dziecko nie dojadało - dokarmiałam je, to oczywiste. Ale jeśli chcemy karmić przy tym piersią od razu zaopatrzmy się w butelkę tzw. terapeutyczną. To butelki z trudnym smoczkiem, które pozwalają zachować naturalny rytm ssania i wcale nie jest tak prosto wydobyć z nich mleczko:) Dzieci średnio je lubią, ale jeśli nie znają innych... to się bardzo nie buntują. W czym rzecz - dziecko chcąc zamknąć dopływ mleka z piersi, robi to językiem. W butelce to nie działa, jeśli ze smoczka po prostu się 'leje', no to nie pozostaje takiemu maluchowi nic innego jak ścisnąć smoczek dziąsłami. A jak już się tego nauczy, to przystawione do piersi zrobi dokładnie to samo, gdy będzie chciał chwili przerwy i... w efekcie znowu będziemy 'pogryzione'. 

Nawał pokarmu:

• szałwia - JEDNA filiżanka i JEDNORAZOWO - pomoże ograniczyć na chwilę laktację, w sytuacjach ekstremalnych (a uważam, że ja się w takiej znalazłam, razem z tymi sponiewieranymi do granic możliwości brodawkami;) ) naprawdę się przydaje. Ale nie skuście się na nią drugi raz, jak ja to zrobiłam, bo potem odzyskanie odpowiedniej ilości pokarmu zajęło mi... no długo, dobre półtora tygodnia. 
• dziecko - nie ma lepszego laktatora, a jeszcze jak się trafi taki dzielny i wytrwały model jak mój Chrabąszcz, to owszem, ciężko jest, ale wszyściutko pościąga, co do zastanej kropelki:)
• tutaj również warto stosować ciepłe kompresy przed karmieniem i zimne po

Nadal karmię piersią i nawet osiągnęłyśmy z Chrabąszczem mały sukces - nie dokarmiam jej już mlekiem modyfikowanym:) Ale to też dzięki wprowadzaniu 'dorosłego' jedzonka jak mi się zdaje. I nadal nie jest tak jak na zdjęciach. Małej zaczęły iść ząbki, potrafi  solidnie wymiętolić sutek, jak ją dziąsła swędzą. Ale ja już jestem spokojniejsza, a i poziom bólu nie ten mimo wszystko co na początku:) Mogę więc uznać, że po tych wszystkich zmaganiach jestem takim domowym superbohaterem:)

A... i byłabym zapomniała. Mówię stanowcze NIE wszystkim 'specjalistom', którzy każą 'przestać histeryzować, żeby przestało boleć', którzy twierdzą, że 'mleko jest kiepskie'. Nie przejmujcie się takim gadaniem i nie pozwalajcie tak do siebie mówić. Nie wolno traktować kobiety w takiej sytuacji jak głupiej histeryczki. Jest ból, jest troska o dziecko i jest strach, czy na pewno jestem dobrą mamą, skoro myślę o tym, żeby tę mękę przerwać i dać butelkę. Nie ważne, czy postanawiasz dalej walczyć, czy nie - jesteś dobrą mamą. Dziecku jest potrzebna szczęśliwa mama przede wszystkim:) A każda mama w takiej sytuacji potrzebuje wsparcia, więc należy ją wspierać. Po prostu. A jak komuś się cisną takie słowa jak powyżej na usta - to niech sobie da spokój, niech zmilczy. Nie pomoże takim gadaniem, a tylko zaszkodzi, nie warto.